آغوش توسعه فارس ، گشوده می شود

سعید نظری ..........................................

پس از سالها امید وانتظار ، امروز کلنگ عملیات اجرایی راه آهن شیراز به بوشهر از محل بندامیر زرقان به زمین می خورد ؛تا استان فارس ، آغوش خود را به توسعه بگشاید و افق های توسعه در مهد تمدن ایران اسلامی نمایان شود.

برخی آمار و ارقام و البته نظر کارشناسان نشان می دهد؛ یکی از عوامل عقب ماندگی فارس در چند دهه گذشته،عدم دسترسی این استان به حمل ونقل ریلی است.

اهمیت راه آهن در توسعه هر منطقه ای ناشی از ارزانی آن نسبت به حمل ونقل هوایی و جاده ای است.

اگرچه در گوشه هایی از تاریخ ایران زمین می خوانیم که نخستین بار در زمان ، پهلوی اول ، کارشناسان خارجی بحث عبور نخستین خط آهن کشور از مسیر بوشهر به شیراز ، اصفهان ، تهران و شمال کشور توصیه کردند؛ اما سیاست ها و منافع  استعمار پیر، رضاشاه را واداشت تا تن به راه آهن غرب یعنی آبادان ، خرمشهر ، اهواز به مرکز کشور دهد و از این طریق ، فارس محروم ماند . پس از انقلاب اسلامی نیز میل چندانی در مدیران کشور برای احداث این خط مشاهده نشد تا اینکه در دور دوم دولت اصلاحات و با فشار مدیران استانی، عملیات احداث راه آهن شیراز ، اصفهان در اوائل سال 84 کلید خورد؛ و ادامه کار به مدیران دولت نهم وانهاده شد.

نگارنده همچنان اعتقاد دارد؛ اگر راه آهن شیراز به اصفهان تا پایان دولت نهم به سر انجام برسد ، فارسیان را بس؛ شواهد هم بیانگر این موضوع است.

حال شاهد تلاش دولت نهم برای آغاز عملیات اجرایی راه آهن شیراز به بوشهر با مشارکت 50 درصدی وزارت نفت هستیم؛که البته ما را به منطقه پارس جنوبی نیز متصل می کند.

این راه آهن که بندر بوشهر را از طریق شیراز به مرکز و شمال کشور متصل می کند، یقینا زمینه ساز توسعه فارس در دو بخش بازرگانی و صنعتی خواهد بود.

نبود خط ریل در سالیان گذشته ، عملا هزینه های حمل و نقل در تولید را در فارس افزایش می داد؛همین نکته سبب می شد که سرمایه گذاران دولتی و خصوصی ، خارجی و داخلی، رقبت چندانی برای سرمایه گذاری در این استان از خود نشان نمی دادند؛ لذا از این جهت احداث این خط آهن، یکی از مهمترین زیر ساخت های توسعه فارس به شمار می رود؛ خصوصا اینکه دسترسی فارس را به آبهای آزاد خلیج فارس و از طرف دیگر به مرکز کشور آسان تر و ارزانتر می کند.

مزیت دیگر وجود منطقه پارس جنوبی – عسلویه –  در همسایگی فارس است ؛ که با وجود این خط آهن، هزینه سرمایه گذاری را به شدت در فارس کاهش می دهد؛ این در حالیست که فارس از مزیت های بی نظیری چون نیروی انسانی متخصص، دانشگاههای برجسته، مراکز درمانی توانمند، اقلیم مناسب، فرودگاههای بین المللی شیراز و لارستان و لامرد، مراکز گردشگری و اقامتی خوب، دسترسی به شبکه زیرساخت های مخابراتی و ارتباطی کشور و دهها مزیت دیگر برخوردار است.

در چنین شرایطی وجود حمل و نقل ریلی نیز می تواند؛ روند سرمایه گذاری در این استان پهناور را تسریع بخشد.

در چنین اوضاعی برای دسترسی به شتاب مناسب در توسعه، در گام نخست، مدیران استان بایستی با رصد کردن روند تخصیص اعتبارات راه آهن و نیز توانمندی و اقدامات پیمانکاران آن – آنچنان که تاکنون صورت گرفته - هرچه سریعتر مردم فارس را به شنیدن سوت قطار مهمان کنند. 

اما احداث راه آهن پایان کار نیست؛ متاسفانه شرایط فرهنگی ، استان فارس چندان با حضور سرمایه گذار، سرسازگاری ندارد؛ حال که این استان به زیرساخت های مهم توسعه دست می یابد؛ باید با روی خوش به استقبال سرمایه گذاران برویم.

دعواهای اخیر برسر پروژه بین الحرمین، نمونه ای از دهها بداخلاقی با سرمایه گذاران است؛ که بایستی از همین الان تکلیف خودمان را روشن کنیم که آیا سرمایه گذار می خواهیم یا نه؟ دعوت از سرمایه گذار هم آداب خاصی دارد که اگر رعایت نکنیم؛ راه به جایی نمی بریم.  

 سوق دادن سرمایه داران به امور تولیدی و صنعتی نیز از دیگر ضرورت های است؛ که برنامه ریزان استان باید مدنظر داشته باشند. این در حالیست که عمده سرمایه گذاریهای چند سال اخیر در فارس در حوزه مسکن رخ داده است. بنابراین نگارش و تدوین طرح توسعه صنعتی استان که در دو دهه گذشته و در هر دو دولت اصلاح طلب و اصولگرا فقط شعار آن سر داده شد؛ از نیازهای ضروری است. طرحی که مورد اجماع هم نیروهای استان باشد که فردا با تغییر مدیران و دولت ها، سلائق بر آن حاکم نشود.